Σε πολλά σημεία στο ημερολόγιό μου εμφανίζεται με τρόπο δυναμικό (όπως θα καταλάβαινε κανείς μέσα από τα λόγια μου και τις περιγραφές μου) η μητέρα μου... Και είναι πολύ συγκινητικό τώρα στα 32 μου χρόνια να ξαναζώ τη σχέση που είχα μαζί της στα σχολικά/ εφηβικά μου χρόνια.. Βασικά, γελάω συνέχεια...γιατί συνήθως όταν αναφέρεται κάποιος καβγάς, αφορά κυρίως το ωράριο εξόδων!
Τότε σίγουρα θα κρατούσα μούτρα ή θα έλεγα και μια κουβέντα παραπάνω...γιατί εφηβεία σημαίνει και λίγο επανάσταση....και λίγο κυκλοθυμία...και λίγο "βιάζομαι να μεγαλώσω"... Αχ στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα!
Αν υποθέσουμε ότι οι λέξεις αγάπη, φροντίδα, άγχος, προστατευτικότητα είναι η φυσική προέκταση της λέξης "μάνα", τότε σίγουρα όλοι έχουν δείξει πολλές φορές κατανόηση στις εκφράσεις αφοσίωσης των μανάδων τους και καταλαβαίνουν για τί πράγμα μιλάω...ειδικά όσοι ήδη έχουν αποκτήσει τα δικά τους παιδιά...και άρα (έστω και ασυναίσθητα) κληρονόμησαν αλυσιδωτά κάθε συνήθεια, σκέψη ή συναίσθημα της δικής τους μητέρας..
Υπάρχει άλλωστε σχέση πιο ιερή από αυτή της μητέρας με το παιδί της; Πιο αληθινή...πιο ολοκληρωμένη... Προσωπικά, (προς το παρόν τουλάχιστον) μπορώ να την αναλύσω μόνο μέσα από τη θέση της κόρης...μιας κόρης που μεγάλωσε με κανόνες, χωρίς όμως να της στερήσουν όλα αυτά που συνάδουν με την ηλικία της...με πολύ στήριξη συναισθηματική και ηθική...με αρχές που ως ενήλικας δεν θέλησε να πετάξει στα σκουπίδια...σε συνθήκες φυσιολογικές, όπως οι περισσότερες οικογένειες, που μπορεί να βίωσαν κάποιες εντάσεις (φυσιολογικό- τόσα άτομα σε ένα σπίτι), αλλά δεν αποσυντονίστηκαν χωρίς επαναφορά...
Τώρα που μεγάλωσα (μεγάλωσα;!) και συνειδητοποίησα ότι λείπω από το '99 μακρυά από το πατρικό μου....καταλαβαίνω πως είναι να ζεις διαρκώς μακρυά από τα μοναδικά ίσως άτομα που κατάφεραν να δουν ποιος είσαι πραγματικά...χωρίς να σε κρίνουν. Και μπορεί φέτος η ζωή να με έβγαλε στη Λευκάδα...η μητέρα μου, όμως, ακόμα θα ρωτήσει τί έφαγα...αν έφαγα..αν μου φτάνουν τα λεφτά..αν τρώω φρούτα..αν κοιμήθηκα καλά χθες βράδυ..αν γνώρισα ωραία άτομα..αν περνάω όμορφα...και κλείνοντας το τηλέφωνο θα μου υπενθυμίσει ότι έχω φιλιά απ'την γιαγιά...
Δεν ξέρω αν θα γίνω καλή μητέρα...δεν ξέρω καν αν θα γίνω...Εύχομαι, όμως, (αν και εφόσον..) να έχω έστω και την μισή υπομονή από αυτή που είχε η δικιά μου (μεταξύ μας- τρεις κόρες μεγάλωσε η γυναίκα!)...Για την ώρα, κάνω άπειρες αγκαλιές στο βαφτιστήρι μου και αναμένω με λαχτάρα να έρθει στον κόσμο μας η ανιψιά μου...Γιατί όσες ο Θεός δεν έκανε μανούλες...τουλάχιστον τις κάνει θείες, σωστά;
Καληνύχτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου