Θείο Δώρο

Παρασκευή 17 Μαΐου και ώρα δέκα παρά είκοσι το βράδυ.....η στιγμή που ενώ οι υπόλοιποι στην αίθουσα αναμονής ίσως και να μην μου έδωσαν σημασία....εγώ άκουσα ένα κλάμα μωρού...του δικού μας μωρού...του μωρού της αδερφή μου...της ανιψιάς μου.... Αλήθεια.... δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου μέχρι στιγμής τέτοια ανακούφιση και τέτοια λυτρωτική χαρά..... Και μετά λίγη σιωπή...και ένα άνοιγμα πόρτας... Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις τί είναι αγάπη χωρίς όρια....κι ας πρόλαβα στην αρχή να δω από μακριά μόνο τα μελαχρινά μαλλάκια της...Εγώ ερωτεύτηκα...άνευ όρων ένα μικρό πλασματάκι τριών κιλών και διακοσίων γραμμαρίων... την ανιψιά μου...

Εδώ και τρεις μέρες δεν χορταίνω, πέρα από να την κοιτάω, να προφέρω την λέξη "ανιψιά"....λες και για κάποιον λόγο εκείνη θα με γνωρίσει πιο γρήγορα αν ακούει συνέχεια την φωνή μου ή εγώ θα συνηθίσω στην ιδέα του ερχομού της.... Την παρακολουθώ καθισμένη δίπλα της να ανοιγοκλείνει τα μάτια της, το στόμα της...πότε πότε να γελάει ασυναίσθητα...να κλαίει και να διαμαρτύρεται όταν νιώθει πείνα...και να κάνει όλα αυτά τα "συνηθισμένα", χαριτωμένα  και αναμενόμενα για ένα μωρό....Μόνο που το δικό μας τα κάνει όλα καλύτερα, και πιο γρήγορα από τ' άλλα μωρά, σωστά;

Μετά κοιτάω την αδερφή μου...και δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως από τα Μυστήρια στο Πεκίνο, τη Μονόπολη, το Hotel, τις Barbies και τα ποδήλατα περάσαμε σε τίτλους και ρόλους τόσο υπεύθυνους και ολοκληρωμένους.... "Μαμά η Εύη", σκέφτομαι και μετράω πίσω όλα τα χρόνια που περάσαμε παρέα ως αδέρφια σε ένα σπίτι και αργότερα ως φοιτήτριες στη Θεσσαλονίκη...πάλι μαζί να μοιραζόμαστε καθημερινότητα και εμπειρίες...Και νιώθω περήφανη για αυτήν, όπως και για κάθε μητέρα που έφερε στον κόσμο ένα παιδί...γιατί πρόσφερε το ίδιο της το σώμα...γιατί πέτυχε να βιώσει το πέρασμα της γυναίκας σε μία άλλη ζωή...την ολική μεταμόρφωση.... (όπως πολύ ποιητικά περιέγραψε μία άλλη μανούλα φίλη μου!)... 

Και μετά χαζεύω μάνα και κόρη...και ψάχνω (όπως κάθε θεία που σέβεται τον ρόλο της) κάθε ομοιότητα και διαφορά του παιδιού με εκείνη.... «Μα κοίτα πηγουνάκι και χειλάκια…. και μυτούλα… ίδια η μαμά της είναι… Και κάτσε να δεις…. έχω φωτογραφίες της Εύης νεογέννητο… Απίστευτη ομοιότητα..», παρατηρεί όλο χαρά (και με διάθεση πειρακτική απέναντι στον γαμπρό της…!) η μαμά μου και φεύγει προς το σαλόνι…. να ψάξει τους φωτογραφικούς «θησαυρούς» του παρελθόντος.. 

Απίστευτο πράγμα το ανθρώπινο DNA... Η φύση κάνει τα μαγικά της...κι έτσι μπορεί ο μικρός εκείνος ανθρωπάκος (που ήρθε για να μείνει!), να έχει πάρει χαρακτηριστικά τόσο εξωτερικά, όσο κι εσωτερικά (πέρα των γονιών) από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή ακόμα και από κάποιον συγγενή ακόμα προγενέστερο...Και είναι λογικό η πρώτη ερώτηση όλων μετά από μία γέννηση να είναι το σε ποιόν μοιάζει... και ακόμα πιο λογικό όλοι πριν τη γέννηση να έχουν ευχηθεί το μωρό να πάρει τα ωραία μάτια και το κοφτερό μυαλό του πατέρα..ή τα υπέροχα χείλια και τα πυκνά μαλλιά της μητέρας...ή την κλίση του παππού στον αθλητισμό...ή το ταλέντο της γιαγιάς στη μαγειρική....

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές προσπάθησα να φανταστώ αυτό το προσωπάκι που κρατούσα σήμερα στην αγκαλιά μου και με καθήλωνε με το βλέμμα του...Νομίζω, όμως, ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις στιγμές που η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία...Κρατώντας την μέσα στα χέρια μου , κι ενώ ήδη έχω κρατήσει πολλά μωρά και έχω αποκτήσει πείρα αξιοσημείωτη όσον αφορά τις πρώτες φροντίδες..... νομίζω φοβήθηκα...μήπως "σπάσει"....σαν πορσελάνινη κούκλα...και δεν θα μπορούσα παρά να αναρωτηθώ : «Δηλαδή το να γίνεις γονιός… σημαίνει ότι το μυαλό έκανε επανεκκίνηση και πλέον λειτουργεί με διαφορετικές (σε σχέση με εμάς τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους) ρυθμίσεις….; Ότι τίποτα πλέον δεν θα φιλτράρεται αλλιώς, παρά μόνο μέσα από ένα πρίσμα διαρκούς προστασίας και ανησυχίας για το παιδί;»... Οι απαντήσεις είναι απολύτως αυτονόητες...ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν ακόμα παιδί...είτε επιθυμούν να αποκτήσουν είτε όχι....Είναι σαν "άγραφος νόμος" να νοιάζεσαι πρωτίστως για το παιδί σου και μετά για όλα τα άλλα....σαν ξαφνικά η ανάσα και το γέλιο του να είναι η δική σου ολιστική προσέγγιση της ζωής....της ζωής όπως την αντίκρισες λίγα δευτερόλεπτα μετά το πρώτο κοίταγμα του παιδιού σου....

Προσωπικά...θυμάμαι ότι ένιωσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα μόλις κοίταξα για πρώτη φορά την ανιψιά μου...Και δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω να περιγράψω με λόγια την χαρά μου....θα ήταν σχεδόν ανόητη μία τέτοια προσπάθεια...Αυτό που μπορώ, όμως,  να επισημάνω με σθένος είναι ότι με γέμισε ενέργεια...μου άδειασε το μυαλό και ως δια μαγείας "τακτοποίησε" τις σκέψεις μου....τα "θέλω" μου και τα άγχη μου....με τρόπο που τα ανούσια και τα επουσιώδη -για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- άρχισαν να "επεξεργάζονται" στις σωστές τους διαστάσεις και με την πρέπουσα ψυχραιμία...

Ξέρω ότι όσο θα μεγαλώνει (προσεύχομαι πάντα με υγεία), θα έχω συνεχώς κάτι νέο να ανακαλύπτω δίπλα της...αλλά και κάτι παλιό και σίγουρο να της προσφέρω εγώ...Αυτό που εύχομαι είναι να με συμπαθήσει....(κι όχι απλά να με "ανέχεται" επιεικώς ευχάριστα ως έναν ακόμα συγγενή που της "φόρτωσαν" οι γονείς της)....και σ' όλες τις φάσεις της ζωής της να με θέλει κοντά της...Υπάρχει, άλλωστε καλύτερη επιβράβευση και καλύτερο παράσημο για μία θεία; Ε ναι λοιπόν.....είμαι θεία!

Καληνύχτα...

https://www.youtube.com/watch?v=2Sb8WCPjPDs