Πέτρος
Δυο
νότες καινούργιες
και
ένας σκοπός μακεδονίτικος
σε
πρόδωσαν στο καλημέρα του Οκτώβρη..
ένας
καφές ελληνικός
και
μπόλικες σελίδες μ’ αραδιασμένο λόγο
σε
σύστησαν
στη
πόλη.
Λίγο
άγνωστος γνωστός στα πρώτα βήματα,
κι
όμως αγαπημένη φωνή
μετά
τα πρωτοβρόχια.
Φίλους
και τις πέτρες έπιασες..
όχι
από ανάγκη,
μ’
από αβίαστη επιλογή.
Σίγουρα
αγαπιέσαι εύκολα
-σκέφτονται
οι πολλοί-
κι
οι λίγοι
πάλι
δίπλα σου να κάτσουν θέλουν.
Αχ!
Περήφανο
κοντραπόστο..
και
σε ποιον δεν θα λείψεις!
Άγη
Βήμα
καμαρωτό
και
πρόθυμο συνάντησε καρδιά βαθιά σαν το Ιόνιο,
χαμόγελο
πλατύ σαν τον Αμβρακικό..
κι
έφτιαξε μείγμα σταλμένο
από
τα βόρεια.
Καρυάτιδα
της Αμφίπολης σε βάφτισαν
κι
άδικο δεν είχαν ούτε στην καταγωγή
ούτε
στ’ ανάστημα.
Τυχαίος
ο χιλιομετρικός ερχομός σου,
μα
καθόλου το ίδιο η θέση σου
μέσα
στην κοινή αγκαλιά,
που
φτιάχτηκε από πολλούς περιπλανώμενους.
Είτε
στις συννεφιές σου
είτε
στα ηλιόλουστα πρωινά σου,
φίλοι
χώρεσαν σε κάθε φαγοπότι σπιτικό
και
εκδρομή της Κυριακής.
Με
λίγο τζίντζερ και πιπέρι..
ανάμεικτες
να είναι οι στιγμές σου,
ζωντάνια
να μοσχοβολούν,
και
έρωτα και πάθος.
Και
μεις πάλι στου Παντοκράτορα το μπαλκόνι
σε
λίγο χρόνο..
-
ευχή στέλνω στο Θεό-
όνειρα
χρώματα να στέλνουμε στο άπειρο.
Έλλη
Πρωτάρα
και συ στην Πρέβεζα,
μα
όχι στα σχολεία,
βρέθηκες
μονάχη σου με κάμποσα κουτάβια..
να
προσπαθείς να βάλεις μια τάξη
στη
νέα αρχή.
Λίγο
επιστήμονας,
και
λίγο παιδαγωγός,
και
λίγο γραμματέας,
και
λίγο αρχισυντάκτρια,
και
λίγο μαγείρισσα,
και
λίγο καλλιτέχνης,
και
λίγο φίλη και κάπου αργότερα
–
προφανώς-
και
λίγο γυναίκα.
Πόσες
ώρες έχει η μέρα.. ανάθεμα κι αν ήξερες.
Και
πέρναγαν οι μήνες
κι
όλο και φρόντιζες τους πάντες και τα πάντα
–
έμψυχα και άψυχα-
κι
όλο κι εκείνα τα κουτάβια ξεχώριζαν
και
έλεγαν αλλιώτικους σκοπούς.
Τον
φτιάξατε μαζί, λοιπόν, τον κύκλο της χρονιάς
και
χρώμα κανένα
δεν
ξεχάσατε να του περάσετε.
Κι
όποιος προσέξει καλά καλά με μάτι καθαρό εκεί στο κέντρο,
τη
μόνιμη – εσένα- θα βρίσκει πάντα..
να
ρίχνεις άγκυρα
μέχρι
να φύγουν
για
να σου ξαναρθούν!
Αναστασία
Σε
θαύμαζα είναι η αλήθεια,
τ’
ομολογώ..
που
λίγο το σώμα ήταν άδικο μαζί σου φέτος,
μα
η ενέργεια
ξεπήδαγε
απ’ τα παράθυρα και τα πορτόνια..
και
κείνο το γέλιο σου
γέμιζε
κάθε τρύπα στον αέρα των ζωών μας.
Σε
θαύμαζα που έμαθες
-από
καιρό νομίζω-
να
πλάθεις ευγένεια και ευθύτητα μαζί,
σε απόλυτα κι αρμονικά δοσμένες δοσολογίες..
χαμένος
θησαυρός
στις
εποχές των γενεών μας.
Κι
όλος εκείνος ο λόγος ο γλυκός,
που
ξέρει να καθοδηγεί
στην
ηρεμία,
έμεινε
ανέπαφος..
κι
ας μαράθηκαν τα γιούλια κι οι βιόλες
λίγο
πριν την Άνοιξη.
Εσύ
έχεις τ’ όνειρο, και τ’ όνειρο εσένα.
Κι
αυτό φίλη μου καλή..
τύχη
το λένε
σε
κάθε τόπο!
Άννα
Αν το μέλι είχε όνομα,
Άννα θα το μάθαινε ο κόσμος όλος.
Κι αν όλα τ’ ονόματα του κόσμου δεν
είχαν εγωισμό..
κάθε μέρα θα γιόρταζε το δικό σου,
για να γιορτάζουν μαζί του κι οι χάρες
σου όλες.
Ήρεμη δύναμη ανάμεσα σε πνεύματα
ανήσυχα
έκτισες ενέργειες κι έπλασες
πολιτισμό..
ακόμα και κει
που άνομα καταπατήθηκε η ουσία σου.
Κι έπειτα,
μία αγκαλιά για μια παρηγοριά
κι ένα φιλί για γιατρικό..
ξεγλίστρησαν απλόχερα
και πρόδωσαν όλο το είναι σου.
Είναι που χρυσάφι σού κρύψαν μάλλον μικρή
μέσα σου
κι όσο κι αν θέλεις να κρυφτείς,
αυτό πάντα θα λάμπει.
Γι’ αυτό..
όσοι σε νόησαν,
-δηλώνω ταπεινά με λίγες αράδες-
ευλογημένοι ξύπνησαν
κι ευλογημένοι θα’ναι.
Μαρία
Λίγο παράπονο κρεμόταν στα χείλη σου
στιγμές,
κι άλλες πάλι,
στοίβαξες σε μακρινό δωμάτιο τις
μαύρες σκέψεις
για να νικήσει το χαμόγελο
κι αυτό το χιούμορ
του ζυγού.
Έκανες μεγάλες διαδρομές μέσα στη
πόλη,
μέχρι να βρεις το δρόμο που στα
πέλματα ταιριάζει
και τις καρδιές ξέρει ν’ ανακουφίζει.
Λίγο παρεξηγήθηκες,
και κάπου λίγο παρεξήγησες.
Κι όμως..
άγγιξες το ταμείο της χρονιάς
σαφώς πιο κερδισμένη,
γιατί απ’ όλα έχει η ζωή κι ο χρόνος,
που ξέρει στο τέλος να νικά.
Αυτόν τον χρόνο κυνηγάς και συ και γω
και όλοι μας θαρρώ.
Για αυτό, σε μιαν ευχή θα στον
κλειδώσω
φυλαχτό να τον κρατάς
μέχρι αγάπη ολόκληρη να γεμίσεις,
μέχρι ο τόπος να σε χωρά..
ο τόπος ο δικός σου.
Κατερίνα-Γιάννης
Για όλους εμάς που ψάχνουμε το ταίρι μας,
πάντα πρότυπο φωτεινότερο του ήλιου
θα σεργιανάτε σε κάθε νου.
Είναι η φρεσκάδα, είναι η τόλμη,
είναι η τρέλα και η αμεσότητα..
είναι ο έρωτας που ξεχειλίζει
κι η βαθειά αγάπη
που όλο και δυναμώνει.
Είναι που δεν συναντάς εύκολα το «όλον»
ατόφιο και αυθεντικό.
Κι όποιος έστω και λίγο τ’ αφουγκραστεί πλάι στο κύμα,
γυρισμό δεν έχει στη μίζερη μοναχικότητα.
Έτσι και γω,
σαν ένας απ’ όλους αυτούς που σας χαζεύουν..
τ’ ομολογώ ότι ζηλεύω..
πάντα, όμως, με αγάπη,
που τύχη βουνό στη γέννηση σας βρήκε,
μ’ ακόμα περισσότερη εκεί
στ’ αντάμωμα
το δικό σας!
(Οι λέξεις είναι για να λέγονται και τα λόγια για να χαρίζονται)
Ιούνιος 2016, Πρέβεζα, by Athina T. ®
