Μεγάλη Παρασκευή βράδυ και γω προσπαθώ για ακόμα ένα Πάσχα να νιώσω ακριβώς όπως τότε που ήμουν παιδί, τότε που γιορτές σήμαινε να μαζεύεις λουλούδια από τον μπαχτσέ της γιαγιάς για να φτιάξεις σχέδια πάνω στα βαμμένα αυγά, να βλέπεις όλη μέρα τη μαμά σου να φτιάχνει τα τσουρέκια και να είσαι δίπλα της κι όχι βόλτα σε κάποια καφετέρια, να περιμένεις με ανυπομονησία το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης για να συμμετέχεις στο στόλισμα του Επιταφίου του Ακάθιστου Ύμνου, να παίζεις με τις ώρες στην παιδική χαρά δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς με τις αδερφές σου και τις ξαδέρφες σου, να περιμένεις να ακούσεις το "Χριστός Ανέστη" για να τσουγκρίσεις το κόκκινο αυγό με κάποιον δικό σου, να αγωνιάς ποιός θα προλάβει να φτάσει πρώτος στο σπίτι με το Άγιο Φως..να τρως με λαχτάρα κάθε σοκολατιένο λαγουδάκι που έφερε ως δώρο κάποια θεία, να ξημερώνει Κυριακή του Πάσχα και όλοι οι αγαπημένοι να είναι παρόντες, και όχι "σκορπισμένοι" σε γη και ουρανό.
Μέχρι και τα λουλούδια αλλιώτικα θαρρείς μύριζαν τότε. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι γιατί ειδικά το Πάσχα με πιάνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία. Μάλλον επειδή μεγαλώνω, και μαζί με εμένα κι όλοι γύρω μου, επειδή ίσως κουράστηκα ήδη να χαιρετώ και να αποχαιρετώ ανθρώπους. Ίσως πάλι γιατί φοβάμαι τις αλλαγές, ίσως τελικά επειδή βάζω πάντα τη λογική στην κατάψυξη.
Κι όμως, δεν μπορεί να χάθηκε όλη εκείνη η μαγεία. Κάτι ξεχνάμε στην πορεία, αφού είμαστε τόσο συνεπείς στο να κυνηγάμε μανιωδώς τις άλλοτε εφικτές κι άλλοτε πλασματικές μας προσδοκίες..
Είναι κρίμα να περνά ο χρόνος χωρίς να έχουμε προλάβει να αφουγκραστούμε την ουσία των ημερών, χωρίς να έχουμε μετανοιώσει για πράξεις, σκέψεις και λόγια, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει να "καθαρίσουμε" την ψυχή μας, που σίγουρα φορτώσαμε πότε με αρνητισμό και πότε με απογοητεύσεις. Είναι κρίμα να μιλάμε για Ανάσταση Ψυχών, όταν πιστεύουμε πάντα ότι οι δίπλα μας και οι γύρω μας έχουν περισσότερα κρίματα από εμάς να τους βαραίνουν.
Είναι κρίμα να χάνουμε το νόημα της υπέροχης ύπαρξής μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου