455 χιλιόμετρα

Στην ίδια πόλη

Μέχρι να ρουφήξεις δυο τσιγάρα, μου είπες, θα περάσει ο καιρός.

Μέχρι να τραγουδήσεις κι έναν αγαπημένο σκοπό,

θα ξεχαστούν κι οι μέρες.. υποσχέθηκες.

Μου έφτιαξες πακέτο προσωπικό..

με την πρώτη μας αμήχανη φωτογραφία,

μ’ ένα σακούλι ανάμεικτες λέξεις πονηριάς και τρυφεράδας,

με λίγο από το σώμα σου άρωμα σε μικρό μπουκαλάκι

και την ανάμνηση της αγκαλιάς σου ζωγραφισμένη σε μία κάρτα.

Μα έλα που όπως έφευγαν τα χιλιόμετρα,

έτσι έφευγαν κι οι λέξεις σου απ’ το σακούλι..

σαν οξυγόνο σε όλη τη διαδρομή.

Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου γιατί αχόρταγος γεννήθηκα,

και κάθε φορά που ένιωθα μικρός σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι,

βουτιά έκανα στο άρωμά σου

και τράβαγα την αγκαλιά από τη ζωγραφιά.

Κι όταν πια έφτασα στον ξένο τόπο,

κόντεψα να πεθάνω από τον πανικό..

που μόνο η φωτογραφία μού είχε μείνει.

Τότε, αμέσως, τον τόπο τούτο βάφτισα αλλιώς, και Σέρρες τον ονόμασα..

σαν το όνομα της πόλης που ζεις και περπατάς εσύ.

Άλλωστε, αγάπη μου, θα ‘πρεπε να το ξέρεις μέχρι τώρα,

πως τίποτα..

τίποτα πιο ειλικρινές

από τη θεωρία της σχετικότητας.

                                                                                                                 Στον Δημήτρη

Νοέμβριος 2016, Λευκάδα, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=tuTWA6SBupY

Οργή

Το ασανσέρ

-Καλημέρα!

-Άσε μας κουκλίτσα μου.

-Μήπως θα… 

-Φιρί φιρί το πας να βριστούμε πρωϊνιάτικα.

-Αλήθεια, είναι που..

-Βρε πήγαινε πιο πέρα νούμερο.. που θέλεις και διάλογο πρωί πρωί. Ακόμα καφέ δεν ήπιαμε, Βαγγέλη τον βαφτίσαμε. Τα παίρνω άγρια τώρα. Και δεν θέλεις να με δεις φορτωμένη.

-Συγνώμη, κυρία μου, μα στέκεστε μπροστ..

-Πραγματικά; Θέλεις να το πάμε τόσο μακριά; Αχ, και σ’ έκοψα από τη φάτσα εγώ.. ναι, ναι. Τέτοιες φάτσες τον τραβούν σαν μαγνήτη τον καβγά. Μα πόση υπομονή να έχει κανείς στις οκτώ το πρωί; Με θαυμάζω ειλικρινά!

-Σας παρακαλώ, τι λέτε..

-ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ; Γινόμαστε και είρωνες τώρα; Νεοέλληνες ρε φίλε μου. Όσο μπόι του λείπει, τόσο σε γλώσσα το σώνει.

-Αφήστε το, θ’ ανέβω με τα πόδια.

Λογοτεχνικό διήγημα 120 λέξεων (ακριβώς) με θέμα Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα/

συμμετοχή στο διαγωνισμό http://120lekseis.com/2016/09/02/7-thanasima-amartimata/

Οκτώβριος 2016, Σέρρες, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=1G9fxsjbtJY

Απληστία

Από καρδιάς ομολογία

  

Μου λένε ότι έχω πρόβλημα,

μα εγώ γελάω όταν τους ακούω.

Κι όταν κάποιος επιμένει, πεισμώνω και βγαίνω στην αγορά δυο φορές  την ίδια μέρα.

Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς λίγα φουλάρια παραπάνω ή χωρίς μία τσάντα για κάθε μέρα του χρόνου, ανάλογα τη διάθεση μέσα μου και την θερμοκρασία έξω;

Γελοιότητες καλοί μου δικαστές..

να λένε τάχα πως έκλεψα, ή χειρότερα πως έκλαιγα για ένα ζευγάρι δερμάτινα μποτίνια στη μέση της Ερμού σαββατιάτικα.

Είναι όλα μια παρεξήγηση.

Εγώ που λέτε την τήρησα την υπόσχεσή μου..

την έχω σαν εικόνισμα τη χρυσή κάρτα που μου έδωσε η τράπεζα.

Να λέμε τις αλήθειες.

Κάθε μέρα αγορά.

Μέχρι και φουσκωτή πισίνα στο μπαλκόνι έβαλα.

Η καρτούλα γιατί πρόδωσε τον σκοπό της;

Λογοτεχνικό διήγημα 120 λέξεων (ακριβώς) με θέμα Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα/

συμμετοχή στο διαγωνισμό http://120lekseis.com/2016/09/02/7-thanasima-amartimata/

Οκτώβριος 2016, Σέρρες, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=saVOMv5DenQ

Οκνηρία

Αντίλαλος

Σήμερα, το πάπλωμα μαγικά τριπλασίασε το βάρος του. Κι εκείνος έπαιξε ξανά το νεκρό τοπίο πάνω στο ιδρωμένο κατωσέντονο.

Πήγε δώδεκα σχεδόν. Στη Γαλλία ετοιμάζονται για μεσημεριανό.. ο Μάνος, στην Ελλάδα του 2016, πιθανόν για μια δόση καφεΐνης. «Τον καφέ ποιος τον φτιάχνει; ΕΛΕΟΣ».

Διάδρομος, τουαλέτα, σαλόνι.. όλα τα φώτα ανοιχτά από το βράδυ. «Άχρηστοι διακόπτες.. σας βαριέμαι». Μέχρι που σεξ τού έταξαν στο υπνοδωμάτιο για ν’ αφήσει την καναπεδάρα του. Όλα τα απαραίτητα εκεί τριγύρω: λιγδιασμένα πιάτα, μουχλιασμένα αποφάγια, παρεάκι με το τηλεκοντρόλ.

Ζωάρα ο κυρ Μάνος. Ας είναι καλά ο ΟΑΕΔ κι ο dady. Με τρεις κι εξήντα το επίδομα, ποιος ψάχνει για δουλειά; «Κανείς σου λέω, ούτε καν ο πεινασμένος», απάντησε ξανά η λακκούβα του καναπέ.

Λογοτεχνικό διήγημα 120 λέξεων (ακριβώς) με θέμα Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα/

συμμετοχή στο διαγωνισμό http://120lekseis.com/2016/09/02/7-thanasima-amartimata/

Οκτώβριος 2016, Σέρρες, by Athina T. ®   
https://www.youtube.com/watch?v=m4kRciR7Eo4         

Τα κεράκια

Γενέθλια

Μεγαλώνεις

και νομίζεις ότι μαζί με την ηλικία

θα αυξάνει

– τουλάχιστον –

και η ανοσία σου απέναντι στον φόβο

και την ανασφάλεια. 

Σε γελάσανε μάλλον φίλη μου,

γιατί εγώ ακόμα σε βλέπω

όταν τρέμουν τα γόνατά σου

απέναντι στο άγνωστο, 

όταν έχεις συστολή να ξεδιπλώνεις 

παντού και πάντα

την πολύτιμη ελευθερία του να είσαι

μόνο ο εαυτός σου, 

όταν κλαις το ίδιο συχνά

με όσο γελάς, 

όταν σε πιάνουν συχνά

κρίσεις μετριοπαθούς αυτομαστίγωσης.

Οπότε,

έστω μια φορά το χρόνο..                          

εκεί στις αρχές τ’ Οκτώβρη

να λες

Εδώ είμαι εαυτέ μου.

(μα όχι σαν να μην το πιστεύεις)

Εδώ είμαι.

Εδώ..

Να το λες.

Και μετά να το πιστεύεις. 

(Χρόνια μου Πολλά)

Οκτώβριος 2016, Ξάνθη, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=196iDoSZaLY

Twinkle Twinkle Little Star

Ψάξε το δικό σου αστέρι,

γιε μου λατρεμένε..

που πάνω απ’ τ‘ ονείρου τον αφρό

έμαθε να σου φεγγοβολάει.

Ψάξτο..

το φως σου το μονάκριβο,

σπλάχνο μου αγαπημένο.

Γιατί εγώ η μικρομάνα σου..

εσένα βάφτισα αστέρι..

το φως μου να κρατώ εδώ στη γη!

Αφιερωμένο από τη νονά στον Πασχάλη για την ιδιαίτερη μέρα της βάφτισής του..

εμπνευσμένο μέσα από τα μάτια της ψυχής της μαμάς του!

                                          Αύγουστος 2016, Ξάνθη,  by Athina T. ®

                                 https://www.youtube.com/watch?v=ZjbRvm3svPc

Σήμερα γάμος γίνεται

Ευαγγελία

Απ’ όλες εκείνες τις στιγμές που σε κοιτούσα

να ξεχωρίσω δεν μπορώ σε ποια σε θαύμασα περισσότερο.

Γιατί μάνα έγινες

αδερφή μου

κι όλη τη περηφάνια μου την έκλεψε ο γιος σου.

Άδικο, όμως,

για την φρεσκάδα και την τρέλα π’ ακόμα τρέχει στις φλέβες σου

να λησμονήσουμε όλες τις μικρές εκείνες επαναστάσεις

που κρύφτηκαν πίσω σου περιμένοντας να τους χαρίσεις το όνομά σου.

Και ήταν μπόλικες.

Όσο μπόλικα ήταν πάντα και τα θέλω σου.

Όσο μεγάλα ήταν και τα όνειρά σου.

Πάνε χρόνια που έκλεψα πονηρά την φιλία σου.

Μα κι έτσι,

πάλι ενωθήκαμε σαν πάζλ,

με όρους πιο φωτεινούς κι από το χρώμα των μαλλιών σου.

Φύσηξες και ξεφύσηξες σαν μελτέμι υγρό

όταν σου τάραξαν τη λογική ή σε στρίμωξαν αυτιστικά σ’ ένα κουτί που φτιάχτηκε για άλλον.

Κι ύστερα πάλι πήρες το τιμόνι

και άναψες ένα τσιγάρο στην υγεία σου.

Και να που τώρα

σαν ερασιτέχνης ποιητής εγώ,

μετά από κάμποσα λεπτά και δευτερόλεπτα στο πέρασμα των χρόνων,

λέξεις ψάχνω να περιγράψω μία νύφη που φαντάζομαι..

πριν καν την αντικρύσω με κείνο το φόρεμα

π’ από παιδί ονειρεύτηκε.

Ευχές θα στείλω από τώρα και για πάντα

και για πιο μετά

απ’ όσο διαρκεί το πάντα..

για αυτή τη νύφη που χιλιοαγαπώ

-από κοντά κι από απόσταση-

που άλλη ίδια σαν κι αυτήν

δεν θα ξεπροβάλει τούτο το Σάββατο τ’ απόγευμα ούτε σε βουνό ούτε σε θάλασσα:

Σ’ αγάπη να κολυμπάς μικρή μου αδερφή..

μ’ αγάπη να δυναμώνεις.

Κι όταν στις στιγμές σου ταξίδι θα ετοιμάζεις κάθε φορά,

είθε και μένα να λογαριάζεις..

σαν ένα λιθαράκι ζωής κι ανάσας

κι ολόλευκης φιλίας.

Ιούλιος 2016, Ξάνθη, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=kx26m2nC0m4

Είναι οι φίλοι, είναι οι κολλητοί.. είναι και κείνα τα άτομα που κάπου στην πορεία βάφτισες «αδέρφια» με τρόπο αβίαστο και φυσικό. Αν σου συμβεί, είσαι ευλογημένος άνθρωπος, γιατί τελικά μπαίνει το ρήμα «επιλέγω» στον κύκλο της οικογένειας. Για μένα, λοιπόν, η Ευαγγελία (Βαγγελιώ ή Μπεμπέ για τους δικούς της) είναι κρίκος δυνατός αυτού του κύκλου.

Η ιστορία των αναπληρωτών και μίας μόνιμης!

Πέτρος

Δυο νότες καινούργιες

και ένας σκοπός μακεδονίτικος

σε πρόδωσαν στο καλημέρα του Οκτώβρη..

ένας καφές ελληνικός

και μπόλικες σελίδες μ’ αραδιασμένο λόγο

σε σύστησαν

στη πόλη.

Λίγο άγνωστος γνωστός στα πρώτα βήματα,

κι όμως αγαπημένη φωνή

μετά τα πρωτοβρόχια.

Φίλους και τις πέτρες έπιασες..

όχι από ανάγκη,

μ’ από αβίαστη επιλογή.

Σίγουρα αγαπιέσαι εύκολα

-σκέφτονται οι πολλοί-

κι οι λίγοι

πάλι δίπλα σου να κάτσουν θέλουν.

Αχ!

Περήφανο κοντραπόστο..

και σε ποιον δεν θα λείψεις!

Άγη

Βήμα καμαρωτό

και πρόθυμο συνάντησε καρδιά βαθιά σαν το Ιόνιο,

χαμόγελο πλατύ σαν τον Αμβρακικό..

κι έφτιαξε μείγμα σταλμένο

από τα βόρεια.

Καρυάτιδα της Αμφίπολης σε βάφτισαν

κι άδικο δεν είχαν ούτε στην καταγωγή

ούτε στ’ ανάστημα.

Τυχαίος ο χιλιομετρικός ερχομός σου,

μα καθόλου το ίδιο η θέση σου

μέσα στην κοινή αγκαλιά,

που φτιάχτηκε από πολλούς περιπλανώμενους.

Είτε στις συννεφιές σου

είτε στα ηλιόλουστα πρωινά σου,

φίλοι χώρεσαν σε κάθε φαγοπότι σπιτικό

και εκδρομή της Κυριακής.

Με λίγο τζίντζερ και πιπέρι..

ανάμεικτες να είναι οι στιγμές σου,

ζωντάνια να μοσχοβολούν,

και έρωτα και πάθος.

Και μεις πάλι στου Παντοκράτορα το μπαλκόνι

σε λίγο χρόνο..

- ευχή στέλνω στο Θεό-

όνειρα χρώματα να στέλνουμε στο άπειρο.

Έλλη

Πρωτάρα και συ στην Πρέβεζα,

μα όχι στα σχολεία,

βρέθηκες μονάχη σου με κάμποσα κουτάβια..

να προσπαθείς να βάλεις μια τάξη

στη νέα αρχή.

Λίγο επιστήμονας,

και λίγο παιδαγωγός,

και λίγο γραμματέας,

και λίγο αρχισυντάκτρια,

και λίγο μαγείρισσα,

και λίγο καλλιτέχνης,

και λίγο φίλη και κάπου αργότερα

– προφανώς-

και λίγο γυναίκα.

Πόσες ώρες έχει η μέρα.. ανάθεμα κι αν ήξερες.

Και πέρναγαν οι μήνες

κι όλο και φρόντιζες τους πάντες και τα πάντα

– έμψυχα και άψυχα-

κι όλο κι εκείνα τα κουτάβια ξεχώριζαν

και έλεγαν αλλιώτικους σκοπούς.

Τον φτιάξατε μαζί, λοιπόν, τον κύκλο της χρονιάς

και χρώμα κανένα

δεν ξεχάσατε να του περάσετε.

Κι όποιος προσέξει καλά καλά με μάτι καθαρό εκεί στο κέντρο,

τη μόνιμη – εσένα- θα βρίσκει πάντα..

να ρίχνεις άγκυρα

μέχρι να φύγουν

για να σου ξαναρθούν!

Αναστασία

Σε θαύμαζα είναι η αλήθεια,

τ’ ομολογώ..

που λίγο το σώμα ήταν άδικο μαζί σου φέτος,

μα η ενέργεια

ξεπήδαγε απ’ τα παράθυρα και τα πορτόνια..

και κείνο το γέλιο σου

γέμιζε κάθε τρύπα στον αέρα των ζωών μας.

Σε θαύμαζα που έμαθες

-από καιρό νομίζω-

να πλάθεις ευγένεια και ευθύτητα μαζί,

σε απόλυτα κι αρμονικά δοσμένες δοσολογίες..

χαμένος θησαυρός

στις εποχές των γενεών μας.

Κι όλος εκείνος ο λόγος ο γλυκός,

που ξέρει να καθοδηγεί

στην ηρεμία,

έμεινε ανέπαφος..

κι ας μαράθηκαν τα γιούλια κι οι βιόλες

λίγο πριν την Άνοιξη.

Εσύ έχεις τ’ όνειρο, και  τ’ όνειρο εσένα.

Κι αυτό φίλη μου καλή..

τύχη το λένε

σε κάθε τόπο!

Άννα

Αν το μέλι είχε όνομα,

Άννα θα το μάθαινε ο κόσμος όλος.

Κι αν όλα τ’ ονόματα του κόσμου δεν είχαν εγωισμό..

κάθε μέρα θα γιόρταζε το δικό σου,

για να γιορτάζουν μαζί του κι οι χάρες σου όλες.

Ήρεμη δύναμη ανάμεσα σε πνεύματα ανήσυχα

έκτισες ενέργειες κι έπλασες πολιτισμό..

ακόμα και κει

που άνομα καταπατήθηκε η ουσία σου.

Κι έπειτα,

μία αγκαλιά για μια παρηγοριά

κι ένα φιλί για γιατρικό..

ξεγλίστρησαν απλόχερα

και πρόδωσαν όλο το είναι σου.

Είναι που χρυσάφι σού κρύψαν μάλλον μικρή μέσα σου

κι όσο κι αν θέλεις να κρυφτείς,

αυτό πάντα θα λάμπει.

Γι’ αυτό..

όσοι σε νόησαν,

-δηλώνω ταπεινά με λίγες αράδες-

ευλογημένοι ξύπνησαν

κι ευλογημένοι θα’ναι.

Μαρία 

Λίγο παράπονο κρεμόταν στα χείλη σου στιγμές,

κι άλλες πάλι,

στοίβαξες σε μακρινό δωμάτιο τις μαύρες σκέψεις

για να νικήσει το χαμόγελο

κι αυτό το χιούμορ

του ζυγού.

Έκανες μεγάλες διαδρομές μέσα στη πόλη,

μέχρι να βρεις το δρόμο που στα πέλματα ταιριάζει

και τις καρδιές ξέρει ν’ ανακουφίζει.

Λίγο παρεξηγήθηκες,

και κάπου λίγο παρεξήγησες.

Κι όμως..

άγγιξες το ταμείο της χρονιάς

σαφώς πιο κερδισμένη,

γιατί απ’ όλα έχει η ζωή κι ο χρόνος,

που ξέρει στο τέλος να νικά.

Αυτόν τον χρόνο κυνηγάς και συ και γω

και όλοι μας θαρρώ.

Για αυτό, σε μιαν ευχή θα στον κλειδώσω

φυλαχτό να τον κρατάς

μέχρι αγάπη ολόκληρη να γεμίσεις,

μέχρι ο τόπος να σε χωρά..

ο τόπος ο δικός σου.

Κατερίνα-Γιάννης

Για όλους εμάς που ψάχνουμε το ταίρι μας,

πάντα πρότυπο φωτεινότερο του ήλιου

θα σεργιανάτε σε κάθε νου.

Είναι η φρεσκάδα, είναι η τόλμη,

είναι η τρέλα και η αμεσότητα..

είναι ο έρωτας που ξεχειλίζει

κι η βαθειά αγάπη

που όλο και δυναμώνει.

Είναι που δεν συναντάς εύκολα το «όλον»

ατόφιο και αυθεντικό.

Κι όποιος έστω και λίγο τ’ αφουγκραστεί πλάι στο κύμα,

γυρισμό δεν έχει στη μίζερη μοναχικότητα.

Έτσι και γω,

σαν ένας απ’ όλους αυτούς που σας χαζεύουν..

τ’ ομολογώ ότι ζηλεύω..

πάντα, όμως, με αγάπη,

που τύχη βουνό στη γέννηση σας βρήκε,

μ’ ακόμα περισσότερη εκεί

στ’ αντάμωμα

το δικό σας!

(Οι λέξεις είναι για να λέγονται και τα λόγια για να χαρίζονται)

Ιούνιος 2016, Πρέβεζα, by Athina T. ®

https://www.youtube.com/watch?v=596Z0ELUXAI