.jpg)
Έχετε αναρωτηθεί πόσες από τις εικόνες που καθημερινά εισπράττουν τα μάτια μας κάθε λεπτό της ώρας, προλαβαίνουμε να αναλύσουμε και να τοποθετήσουμε σε κάποια κατηγορία… ανάλογα το συναίσθημα (λύπη, θυμό, χαρά, γέλιο, απέχθεια, ζωντάνια, αγωνία, άγχος) που μας δημιούργησε;
Είναι σίγουρα πολλές.. αλλά μέσα στην τόσο γρήγορη αλληλουχία δραστηριοτήτων στην καθημερινότητά μας, κάποια από τα στιγμιότυπα που προβάλει το περιβάλλον πάνω μας άλλοτε μας αφήνουν αδιάφορους… κι άλλοτε πάλι είμαστε τόσο αφηρημένοι και βυθισμένοι στις τόσο υπερβολικά ατομικές μας σκέψεις που η αίσθηση της όρασης λειτουργεί σχεδόν μηχανικά… απλά για να μας συντηρεί σε όρθια στάση και να μας κατευθύνει στην πορεία που χαράξαμε με την λογική πρακτικά λίγα λεπτά πιο πριν…
Άρα.. πόσο «σωστά» έχουμε μάθει να αφήνουμε να μάτια μας να λειτουργούν; Πόσο καθαρά έχουμε μάθει να κοιτάμε μπροστά μας, με ενέργεια ζωντανή, έτοιμη να ρουφήξει οτιδήποτε το ουσιώδες συμβαίνει δίπλα μας, γύρω μας και μπορεί να μας χαρίσει πολύτιμη σοφία για το μέλλον; Πόσο δίκαια καταφέραμε μεγαλώνοντας να εκπαιδεύσουμε τα «παράθυρα της ψυχής» μας να δίνουν σημασία στην πραγματική ομορφιά του κόσμου και να μένουν κλειστά για τους εχθρούς της διαρκώς αναμενόμενης λύτρωσής μας;
Φυσικά… όπως και για τα περισσότερα θέματα (με στόχο να αποφύγουμε να γίνουμε απόλυτοι στον λόγο μας..) καταλήγουμε ότι για τον καθένα ξεχωριστά οι λέξεις και οι πράξεις περιγράφουν και κάτι το διαφορετικό… ανάλογα τη λογική του και την παιδεία του. Έτσι, η ομορφιά και η ασχήμια του κόσμου, η αρμονία και η αναρχία, το δίκαιο και το άδικο, το πολύτιμο και το άχρηστο… παραμένουν περιγραφές σχετικών εννοιών… σχετικών με τη ζωή όπως την έχει πλέον διαμορφώσει και ορίσει κάθε ανθρώπινο ον…
Προσωπικά.. υπάρχουν πολλές εικόνες που καθημερινά σφηνώνουν για ώρα στο (πάντα ρομαντικό και ονειροπόλο) μυαλό μου.. και με περικυκλώνουν με σθένος μέχρι να με αναγκάσουν να τις επεξεργαστώ και να τις αποδομήσω.. ώστε όλα τα στοιχεία τους να είναι στο φως τοποθετημένα, για να μπορώ να διαλέξω αυτά που μου ταιριάζουν… Πρόκειται για μια διαδικασία που κάποιες φορές γίνεται αυτόματα… και άλλες φορές χρειάζεται μία περαιτέρω αναβίωση του όποιου ερεθίσματος… μέχρι να αγγίξω το κομμάτι που μου λείπει μέσα στην ιστορία (ακόμα κι αν αυτή διήρκησε μόλις λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα)…Για σήμερα… κράτησα δύο εικόνες μέσα μου βαθιά… Και τις δύο τις απέκτησα όσο ήμουν πάλι στο δρόμο για κάποιον προορισμό..
Λίγο πριν τις δύο το μεσημέρι, για ακόμα μία φορά (δεσμευμένη σε ταξίδια με λεωφορεία και τρένα, εφόσον ο τραυματισμός στο δεξί πόδι μού απαγορεύει την οδήγηση προς το παρόν) πήρα το λεωφορείο από Ασπροβάλτα για Σέρρες… Κάθησα στη θέση μου, και αναπαυμένη στη δροσιά του κλιματιστικού, έβαλα τα ακουστικά του κινητού μου για να αφεθώ σε αγαπημένα τραγούδια.. Αφηρημένη κοιτούσα έξω από το παράθυρο.. την θάλασσα.. τον ήλιο.. την αμμουδιά που έλαμπε… και τους ανθρώπους κάθε ηλικίας να πλατσουρίζουν στα ρηχά νερά του Στρυμονικού κόλπου. Κι ενώ η διαδοχή των επιλεγμένων τραγουδιών μου θύμισε πάλι κάτι από το μελαγχολικό κομμάτι που πάντα κρύβω… ξαφνικά έφτασε στα αυτιά μου ένας ρυθμός λίγο πιο εύθυμος… την ίδια ώρα που το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά σε κάποιον παραθαλάσσιο παιδότοπο και ένα τσούρμο ξένοιαστα παιδιά ηλικίας πέντε μέχρι δέκα το πολύ χοροπηδούσαν όλο γέλιο και ευτυχία πάνω σε ένα τεράστιο τραμπολίνο…
Ναι.. κι όμως ζήλεψα αυτό το τραμπολίνο.. το ομολογώ… Το ζήλεψα γιατί μου θύμισε ότι δεν είμαι πέντε ή έξι ή δέκα ετών.. γιατί πλέον έχω ξεχάσει πως είναι να γελάς τόσο συχνά με την καρδιά σου… γιατί θα ήταν ωραίο για λίγα λεπτά μόνο να μπορούσα και γω με τους δικούς μου φίλους να αφήναμε τα στέκια μας, να κλείναμε τους υπολογιστές και τα κινητά, να βάζαμε στην άκρη κάθε βαριά κουβέντα ενηλίκων και απλά να εκτονώναμε λίγο τους έντονους ρυθμούς του εγώ μας φωνάζοντας, γελώντας.. με τα μαλλιά να ανεμίζουν και τα μάγουλα να κοκκινίζουν από την αθώα αδρεναλίνη που έχουμε ξεχάσει…. σαν παιδιά και μεις…. πάνω σ’ ένα τραμπολίνο..
Κάποιες ώρες αργότερα… βρέθηκα στον ΟΣΕ Σερρών περιμένοντας το τρένο για Ξάνθη.. Και είναι λογικό… πάντα σε χώρους αναμονής και αποχωρισμού να υπάρχει στον αέρα ένα συναίσθημα μελαγχολίας.. Δίπλα μου μία γιαγιά αγκάλιαζε και αποχαιρετούσε κόρη και εγγονή σφίγγοντας και τις δύο στην αγκαλιά της για πολλά λεπτά… πιο πέρα μία παρέα φοιτητών… μία παρέα φαντάρων… και στο βάθος καθισμένο στο πεζουλάκι ανάμεσα στις ράγες των τρένων και στο μπαλκόνι αναμονής ένα νεαρό ζευγάρι… Αγκαλιασμένοι… σιωπηλοί… με μία βαλίτσα δίπλα τους…
Το τρένο έφτασε στην ώρα του.. και ενώ όλοι βαδίσαμε προς τα βαγόνια.. εκείνοι έμειναν αγάλματα ο ένας μέσα στον άλλον.. και τύλιξαν τα χέρια τους σαν κλαδιά πάνω στα κορμιά τους.. Βιαστικά και λαίμαργα φιλιά.. λόγια ψιθυριστά στο αυτί.. μηχανικά χαμόγελα.. βλέμματα βουρκωμένα… Εκείνη ανέβηκε τελικά στο τρένο και εκείνος (μέχρι τη στιγμή που χάθηκε από τα μάτια μου) περίμενε καρτερικά στη θέση του.. Ο τέλειος αποχαιρετισμός…
Τι όμορφο να σ’ αγαπούν… συλλογίστηκα (και γω σαν την Χαρούλα..) κι αμέσως πλημύρισα συναίσθημα… Ευλογία μεγάλη… που στον κόσμο καμία άλλη δεν υπάρχει…
Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, λοιπόν, προσπαθώ και γω να αναλύω το περιβάλλον μου… και τις εικόνες που εισπράττω ως δέκτης.. Το αν θα γίνω κάθε φορά και αποδέκτης… είναι θέμα πολλών προϋποθέσεων… με βασική την καλή μου διάθεση!
