Είναι δυνατόν η αποχώρηση από το νηπιαγωγείο να είναι αφορμή να ανεβάζεις πίεση; Κι όμως, είναι.
Πρώτη μέρα. Όλοι περιμένουν να αγκαλιάσουν κάποιο παιδάκι. Να μάθουν πώς πήγε η μέρα του. Να το φιλήσουν. Όλοι όμως.
Και εκεί είναι το θέμα. Ότι ο καθένας βυθίζεται τόσο πολύ στην ατομικότητά του που ακόμα και στον προαύλιο χώρο του νηπιαγωγείου θα συμπεριφερθεί σαν άγριο ζώο της ζούγκλας, θα σπρώξει, θα κλείσει την μοναδική είσοδο/έξοδο των νηπίων με το σώμα του προκειμένου να βγει το δικό του παιδί έξω ακόμα και πάνω από τα κεφάλια των άλλων αν γίνεται, που θα μονοπωλήσει στην κουβέντα τη δασκάλα μία μέρα καθαρά προσαρμογής κι έτσι αυτόματα όλα τα παιδάκια θα περιμένουν λίγο περισσότερο μέχρι να συναντήσουν τους δικούς τους, που θα φωνάζει το όνομα του παιδιού του κατ' επανάληψη, προκαλώντας βαβούρα σε μια ήδη έντονη στιγμή για νήπια παιδάκια που βγαίνουν ψώφια μετά την πρώτη μέρα τους σε περιβάλλον ξένο.
Προσωπικά, έφτασα σχεδόν πρώτη στο σχολείο, αλλά πες με κοντή, πες με ευγενική, πες με μαλάκα, τελικά παρέλαβα το παιδάκι μου προτελευταία.
Ας είναι. Όλα είναι ένα μάθημα. Από αύριο, γλυκές μανούλες, θα κεράσω λίγη ξινίλα. Την κάνω πρόβα καιρό και νομίζω έγινα καλή... πλέον!
Τόσα χρόνια σχολείο, λίγη ενσυναίσθηση κάποιος δεν μας δίδαξε; Ενήλικες σού λέει μετά. Τί να σού κάνουν και οι δασκάλες; Αυτές, πληρώνονται για τα παιδιά μας.
Σεπτέμβριος 2023, Σέρρες, by Athina T. ®
