Τα παιδιά μιλάνε. Συνέχεια. Με το
στόμα, με τις λέξεις, με το σώμα τους, με τη σιωπή τους... και πάρα πολύ με το
παιχνίδι τους. Αυτό που ψάχνεις να μάθεις ως γονιός, θα σου φανερωθεί περίπου ανάμεσα στην πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται το παιδί και τις ιστορίες
που φτιάχνει για να την εκλογικεύσει. Ορισμένες φορές μπορεί να επανέρχεται
συνέχεια και συνέχεια στην ίδια ιστορία. Ίσως, να αλλάζουν ελαφρώς οι
λεπτομέρειες, αλλά το νόημα να μένει ίδιο.
Κάπου εκεί, λοιπόν, μπορεί να
κρύβεται κάποια αλήθεια τους. Κάτι που θέλουν να εκφράσουν και δεν έχουν ακόμα
τις σωστές δεξιότητες για να το πετύχουν. Κυρίως όταν μιλάμε για ένα νήπιο. Δεν
σημαίνει πάντα ότι υπάρχει κάποιο θέμα, δηλαδή κάποιο τραύμα ή κάποιο πολύ
έντονο συναίσθημα. Μπορεί απλά να είναι περιέργεια, να είναι ανάγκη να καταλάβω
τον κόσμο γύρω μου, να είναι ανάγκη να νιώσω ασφάλεια μέσα σε αυτό που άκουσαν
τα αυτιά μου πολύ για κάποιο διάστημα.
Η κόρη μου για παράδειγμα... ακριβώς
μετά τον θάνατο του παππού της πέρσι το Πάσχα, και έχοντας βιώσει έστω και
ξώφαλτσα την ασθένεια πάνω στο σώμα του και το μυαλό του, πέρασε και περνάει
(πλέον, όχι έντονα και ίσως λόγω των πολλαπλών ιώσεων που βίωσε και ένιωσε το
θέμα "είμαι άρρωστη") μια φάση όπου όλα τα κουκλάκια της είτε είναι άρρωστα,
είτε χτυπούν είτε κάτι τους πονάει και πρέπει να τα δει γιατρός. Πολλές φορές
δεν μπορούν να παίξουν γιατί πρέπει να μείνουν στο κρεβάτι, πρέπει να φάνε
απαραιτήτως σούπα για να γίνουν δυνατά, να ζητήσουν συγνώμη που δεν μπορούν για
ακόμα μια μέρα να πάνε σχολείο ή να βρει η ίδια έναν τρόπο να τούς βάλει γύψο
στα πόδια τους.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά
συμβουλεύτηκα ειδικούς. Για πολλά θέματα. Γιατί, προσωπικά, θα ήθελα να διαθέτω
αρκετά από τα εργαλεία εκείνα, νέα ή παλιά, που θα με πάνε ένα βήμα πιο
μπροστά στο θέμα της γονεϊκότητας. Ίσως, λοιπόν, ένα παιδί, όπως ακριβώς το
δικό μου, να θέλησε να κατανοήσει μέσα από το δικό του λόγο και έργο (παιχνίδι
ρόλων είτε με εμάς εμπλεκόμενους είτε με τα όποια κουκλάκια του) τί σημαίνει να
νοσεί ένα σώμα, να αποδομήσει τον φόβο του, να αναλύσει όλες τις λεπτομέρειες
που είδαν τα μάτια του, για παράδειγμα χρήση μπαστουνιού ή μεγάλου βοηθήματος Π
για το περπάτημα, χρήση αμαξιδίου, ακινησία ανθρώπου και παραμονή συνεχή σε
κρεβάτι, αδυναμία λόγου και έντονων εκφράσεων συναισθημάτων, όπως αγκαλιά,
φιλί, ή πολλές επισκέψεις στον παιδίατρο και πολλές εξετάσεις στο ίδιο του το
σώμα.
Τα παιδιά είναι ένα κράμα δύναμης
και ευαισθησίας, συγκεκριμένης λογικής και παρορμητισμού. Οπότε, αυτό το δίπολο
που γίνεται φίλτρο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, συχνά τα μπερδεύει. Το
παιχνίδι (πόσο μάλλον το ελεύθερο παιχνίδι) έρχεται να ανακουφίσει αυτό το
σύμπτωμα. Γιατί εκτός από την αυτονόητη διασκέδαση, προσφέρει γνώση, ασφάλεια,
ανάπτυξη φαντασίας, αλήθεια, εκτόνωση, πνευματική καλλιέργεια, σωματική άσκηση,
σύνδεση με τους γονείς ή τους συνομηλίκους, επικοινωνία, ελευθερία.
Οι ενήλικες συχνά προσπερνούμε μέσα
στην αστραπή της ρουτίνας τα μικρά, αλλά σημαντικά που συμβαίνουν ακριβώς κάτω
από τη μύτη μας. Έχουμε μάθει (;) - δεν ξέρω- να αντιμετωπίζουμε το παιδί ως
μια οντότητα μόνιμης μωρουδιακής αντίληψης, που δεν χρήζει εξηγήσεων ή
διαλόγου. Τους οφείλουμε, όμως, αλήθειες, για να πάρουμε και αλήθειες. Αλήθειες
για όσα βλέπουν, για όσα ακούνε... αλήθειες βασικές, άλλοτε εύκολες και άλλοτε
δύσκολες, πάντα όλες προσαρμοσμένες λεκτικά και ηθικά ανάλογα την ηλικία τους.
Τα παιδιά κατανοούν πολλά
περισσότερα από όσα νομίζουμε, απλά διαφέρει ο τρόπος τους. Το μόνο που
χρειάζεται να κάνουμε είναι να τα ακούσουμε, όχι μόνο με τα αυτιά, αλλά κυρίως
με την ψυχή μας... γιατί αυτή ακόμα κρύβει κάτι από παιδί και μέσα μας.
Σέρρες, Μάρτιος 2023, by Athina T. ®
