Θείο Δώρο

Παρασκευή 17 Μαΐου και ώρα δέκα παρά είκοσι το βράδυ.....η στιγμή που ενώ οι υπόλοιποι στην αίθουσα αναμονής ίσως και να μην μου έδωσαν σημασία....εγώ άκουσα ένα κλάμα μωρού...του δικού μας μωρού...του μωρού της αδερφή μου...της ανιψιάς μου.... Αλήθεια.... δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου μέχρι στιγμής τέτοια ανακούφιση και τέτοια λυτρωτική χαρά..... Και μετά λίγη σιωπή...και ένα άνοιγμα πόρτας... Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις τί είναι αγάπη χωρίς όρια....κι ας πρόλαβα στην αρχή να δω από μακριά μόνο τα μελαχρινά μαλλάκια της...Εγώ ερωτεύτηκα...άνευ όρων ένα μικρό πλασματάκι τριών κιλών και διακοσίων γραμμαρίων... την ανιψιά μου...

Εδώ και τρεις μέρες δεν χορταίνω, πέρα από να την κοιτάω, να προφέρω την λέξη "ανιψιά"....λες και για κάποιον λόγο εκείνη θα με γνωρίσει πιο γρήγορα αν ακούει συνέχεια την φωνή μου ή εγώ θα συνηθίσω στην ιδέα του ερχομού της.... Την παρακολουθώ καθισμένη δίπλα της να ανοιγοκλείνει τα μάτια της, το στόμα της...πότε πότε να γελάει ασυναίσθητα...να κλαίει και να διαμαρτύρεται όταν νιώθει πείνα...και να κάνει όλα αυτά τα "συνηθισμένα", χαριτωμένα  και αναμενόμενα για ένα μωρό....Μόνο που το δικό μας τα κάνει όλα καλύτερα, και πιο γρήγορα από τ' άλλα μωρά, σωστά;

Μετά κοιτάω την αδερφή μου...και δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως από τα Μυστήρια στο Πεκίνο, τη Μονόπολη, το Hotel, τις Barbies και τα ποδήλατα περάσαμε σε τίτλους και ρόλους τόσο υπεύθυνους και ολοκληρωμένους.... "Μαμά η Εύη", σκέφτομαι και μετράω πίσω όλα τα χρόνια που περάσαμε παρέα ως αδέρφια σε ένα σπίτι και αργότερα ως φοιτήτριες στη Θεσσαλονίκη...πάλι μαζί να μοιραζόμαστε καθημερινότητα και εμπειρίες...Και νιώθω περήφανη για αυτήν, όπως και για κάθε μητέρα που έφερε στον κόσμο ένα παιδί...γιατί πρόσφερε το ίδιο της το σώμα...γιατί πέτυχε να βιώσει το πέρασμα της γυναίκας σε μία άλλη ζωή...την ολική μεταμόρφωση.... (όπως πολύ ποιητικά περιέγραψε μία άλλη μανούλα φίλη μου!)... 

Και μετά χαζεύω μάνα και κόρη...και ψάχνω (όπως κάθε θεία που σέβεται τον ρόλο της) κάθε ομοιότητα και διαφορά του παιδιού με εκείνη.... «Μα κοίτα πηγουνάκι και χειλάκια…. και μυτούλα… ίδια η μαμά της είναι… Και κάτσε να δεις…. έχω φωτογραφίες της Εύης νεογέννητο… Απίστευτη ομοιότητα..», παρατηρεί όλο χαρά (και με διάθεση πειρακτική απέναντι στον γαμπρό της…!) η μαμά μου και φεύγει προς το σαλόνι…. να ψάξει τους φωτογραφικούς «θησαυρούς» του παρελθόντος.. 

Απίστευτο πράγμα το ανθρώπινο DNA... Η φύση κάνει τα μαγικά της...κι έτσι μπορεί ο μικρός εκείνος ανθρωπάκος (που ήρθε για να μείνει!), να έχει πάρει χαρακτηριστικά τόσο εξωτερικά, όσο κι εσωτερικά (πέρα των γονιών) από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή ακόμα και από κάποιον συγγενή ακόμα προγενέστερο...Και είναι λογικό η πρώτη ερώτηση όλων μετά από μία γέννηση να είναι το σε ποιόν μοιάζει... και ακόμα πιο λογικό όλοι πριν τη γέννηση να έχουν ευχηθεί το μωρό να πάρει τα ωραία μάτια και το κοφτερό μυαλό του πατέρα..ή τα υπέροχα χείλια και τα πυκνά μαλλιά της μητέρας...ή την κλίση του παππού στον αθλητισμό...ή το ταλέντο της γιαγιάς στη μαγειρική....

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές προσπάθησα να φανταστώ αυτό το προσωπάκι που κρατούσα σήμερα στην αγκαλιά μου και με καθήλωνε με το βλέμμα του...Νομίζω, όμως, ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις στιγμές που η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία...Κρατώντας την μέσα στα χέρια μου , κι ενώ ήδη έχω κρατήσει πολλά μωρά και έχω αποκτήσει πείρα αξιοσημείωτη όσον αφορά τις πρώτες φροντίδες..... νομίζω φοβήθηκα...μήπως "σπάσει"....σαν πορσελάνινη κούκλα...και δεν θα μπορούσα παρά να αναρωτηθώ : «Δηλαδή το να γίνεις γονιός… σημαίνει ότι το μυαλό έκανε επανεκκίνηση και πλέον λειτουργεί με διαφορετικές (σε σχέση με εμάς τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους) ρυθμίσεις….; Ότι τίποτα πλέον δεν θα φιλτράρεται αλλιώς, παρά μόνο μέσα από ένα πρίσμα διαρκούς προστασίας και ανησυχίας για το παιδί;»... Οι απαντήσεις είναι απολύτως αυτονόητες...ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν ακόμα παιδί...είτε επιθυμούν να αποκτήσουν είτε όχι....Είναι σαν "άγραφος νόμος" να νοιάζεσαι πρωτίστως για το παιδί σου και μετά για όλα τα άλλα....σαν ξαφνικά η ανάσα και το γέλιο του να είναι η δική σου ολιστική προσέγγιση της ζωής....της ζωής όπως την αντίκρισες λίγα δευτερόλεπτα μετά το πρώτο κοίταγμα του παιδιού σου....

Προσωπικά...θυμάμαι ότι ένιωσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα μόλις κοίταξα για πρώτη φορά την ανιψιά μου...Και δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω να περιγράψω με λόγια την χαρά μου....θα ήταν σχεδόν ανόητη μία τέτοια προσπάθεια...Αυτό που μπορώ, όμως,  να επισημάνω με σθένος είναι ότι με γέμισε ενέργεια...μου άδειασε το μυαλό και ως δια μαγείας "τακτοποίησε" τις σκέψεις μου....τα "θέλω" μου και τα άγχη μου....με τρόπο που τα ανούσια και τα επουσιώδη -για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- άρχισαν να "επεξεργάζονται" στις σωστές τους διαστάσεις και με την πρέπουσα ψυχραιμία...

Ξέρω ότι όσο θα μεγαλώνει (προσεύχομαι πάντα με υγεία), θα έχω συνεχώς κάτι νέο να ανακαλύπτω δίπλα της...αλλά και κάτι παλιό και σίγουρο να της προσφέρω εγώ...Αυτό που εύχομαι είναι να με συμπαθήσει....(κι όχι απλά να με "ανέχεται" επιεικώς ευχάριστα ως έναν ακόμα συγγενή που της "φόρτωσαν" οι γονείς της)....και σ' όλες τις φάσεις της ζωής της να με θέλει κοντά της...Υπάρχει, άλλωστε καλύτερη επιβράβευση και καλύτερο παράσημο για μία θεία; Ε ναι λοιπόν.....είμαι θεία!

Καληνύχτα...

https://www.youtube.com/watch?v=2Sb8WCPjPDs

Μία αγάπη αλλιώτικη απ' τις άλλες..

Νανούρισμα.  

Απ ‘όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού…. εγώ εσένα λάτρεψα...

Γιατί το φως σου μ’ έλουζε ζωή πριν φτάσεις καν κοντά μου…

Κι ήρθε η ώρα ν’ ανταμώσουμε… εμείς οι δυο αστέρι μου..

Γιατί άπειρος είν’ ο χρόνος που’ μεινες μακριά μου..

Νομίζω εσύ με γέννησες ξανά.. κι ας μέσα μου μεγάλωνες..

Γιατί η κάθε ανάσα σου στο στήθος μου λυτρώθηκε…

Κι είναι το βλέμμα σου θαρρείς ο μόνος λόγος ύπαρξης…

Που δείχνει απόλυτα το δρόμο προς το Θείο…

Το χέρι σου στο χέρι μου με μιάς βούτηξε και χάθηκε…

Και γω του κόσμου όλου ευχές στο γέμισα… να τον γνωρίσεις με αγάπη.

Κι ας είν’ η αγκαλιά μου τώρα παρηγοριά κι ανάσταση…

Το ξέρω γρήγορα κι εσύ φτερά θα βγάλεις….

Μα πάντα αστέρι μου λαμπρό… εσύ μονάκριβό μου…

Γύρνα κι έλα να με βρεις… να κάνω το παράπονο συντροφιά δικιά μου.

Μάϊος  2013, Ξάνθη, by Athina T. ®  (αφιερωμένο στην αδερφή μου και στην ανιψιά μου)

http://www.youtube.com/watch?v=huPL-LUElTY

Αγχωμένοι φιλόσοφοι..

Μόλις τρεις μέρες πριν τη συνηθισμένη αναχώρηση μου μετά το τέλος της γιορτής του Πάσχα...και ήδη εντόπισα μέσα μου ένα μικρό άγχος...που -έστω και ασυναίσθητα- βιώνω κάθε φορά που πρέπει να αλλάξω περιβάλλον ή να τροποποιήσω ξανά (σε οποιοδήποτε βαθμό) την καθημερινότητά μου. Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα στην καρδιά και στο στομάχι..το οποίο και με ακολούθησε μέχρι τις μεσημεριανές ώρες, όπου μετά από μία μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης και έναν χαλαρό κι απολαυστικό καφέ στην Πλατεία Αντίκα με φίλη μου αγαπημένη, επέστρεψα σπίτι για φαγητό, περισυλλογή (αναγκαία πάντα) και ξεκούραση (από τι θα μου πείτε- δεν έχει σημασία θα απαντήσω!)...

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια αυτού του πρωινού καφέ να είναι αφηρημένος και βυθισμένος σε σκέψεις άλλοτε πρακτικές, όπως "πρέπει να ετοιμάσω βαλίτσες, το τζιν μου και η γκρι ζακέτα μου χρειάζονται πλύσιμο, να μην ξεχάσω να πάρω μαζί μου και ένα τσουρέκι της μαμάς, να κατεβάσω από το πατάρι όλα τα καλοκαιρινά μου ρούχα...ωχ πάλι μία προίκα θα κουβαλήσω(!), να μην ξεχάσω να πληρώσω τη δόση για το αμάξι αύριο, λογικά τώρα θα μου έχει έρθει και το ρεύμα...", κι άλλοτε πιο συναισθηματικές, όπως "μα αφού περνάω τόσο όμορφα εδώ, γιατί πάλι να λέω "αντίο" σε τόσα πρόσωπα"...Και είναι τόσο κουραστικό ώρες ώρες να μην ελέγχεις το μυαλό σου και ουσιαστικά να χάνεις κάποια μικρά επεισόδια από αυτά που σου συμβαίνουν...επειδή ακριβώς το άγχος σε μεταφέρει συνέχεια στο μέλλον...είτε αυτό αφορά τις επόμενες ώρες είτε τις επόμενες μέρες (ίσως και μήνες)...

Από μικρή θυμάμαι τη λέξη "άγχος" να την έχω ψωμοτύρι, όπως λέει και η γιαγιά μου...και να μαλώνω με τον πατέρα μου κάθε φορά που ως μαθήτρια πριν από κάποιες εξετάσεις τολμούσα να ομολογήσω πόσο αγχωμένη ένιωθα...«Δεν υπάρχει άγχος όταν είναι προετοιμασμένος κάποιος… έχε πίστη στη γνώση και στον εαυτό σου, κι όλα θα γίνουν.» (λες και αυτός ποτέ δεν αγχώθηκε για τα παιδιά του), μου έλεγε πάντα και 'γω νευρίαζα, τόσο μαζί του (γιατί θεωρούσα ότι κρίνει τον τρόπο που λειτουργώ),όσο και με τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί όπως τότε, έτσι και τώρα ακόμα αυτή την αγχωτική συμπεριφορά μου την αναλύω πολλές φορές ως δειλία ή ως φόβο αποτυχίας απέναντι σε κάποιο στόχο, μικρό ή μεγάλο...Είχε δίκιο, όμως, τελικά; Κι αν ναι, είναι όντως μόνο η γνώση που σε καθιστά ψύχραιμο και γεμάτο αυτοπεποίθηση; Κι αν όχι, τότε φταίει η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη ικανοποιητικών συνθηκών διαβίωσης (δεν τολμώ να πω ιδανικών)και ευκαιριών αξιοποίησης των ικανοτήτων σου ή ίσως ακόμη κάτι πιο βαθύ, όπως η ανεπαρκής σχέση με τον εαυτό σου;

Προφανώς, τα λόγια του πατέρα μου είχαν άλλη ουσία τότε που ήμουν 12 και 14 χρονών...και άγγιζαν την προσωπικότητά μου και τις πράξεις μου με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ' ότι ίσως τώρα...που οι προβληματισμοί μου και τα όποια προβλήματά μου είναι σαφώς πολλά επίπεδα πιο πάνω από το αν έγραψα 17 στο διαγώνισμα στην χημεία, αν έβγαλα ικανοποιητικό μέσο όρο τριμήνου, αν πήρα το DELF στα γαλλικά ή το Lower στα αγγλικά...χωρίς να θέλω να μειώσω αυτά τα παιδικά μας "επιτεύγματα", εφόσον υπήρξαν και οι βάσεις - σε ένα μεγάλο βαθμό- του πως εξελιχθήκαμε και του τί καταφέραμε να γίνουμε (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)...

Επομένως, τί είναι άγχος ουσιαστικά; Πώς το βιώνουμε; Έχει συμπτώματα ορατά; Πόσο μας επηρεάζει στον τρόπο που ζούμε και αντιδρούμε; Μπορούμε να το αποκλείσουμε τελείως από τη ζωή μας ή απλά μαθαίνουμε να προχωράμε μαζί του; Πότε μιλάμε για δημιουργικό άγχος και πότε για αυτοκαταστροφικό; Είναι τα ψυχοσωματικά συμπτώματα η νέα νόσος της πολύπλοκης εποχής μας;

Προσωπικά, κατά τη διάρκεια της τελευταίας επταετίας (επικεντρώνομαι κυρίως σε αυτό το χρονικό διάστημα γιατί πρόκειται για μία μακράν περίοδο μεγάλου πνευματικού κόπου και συναισθηματικής υπερχείλισης από εσωτερικές αναζητήσεις τύπου Είμαι αρκετά καλή ως καθηγήτρια, ως φίλη, ως αδερφή, ως κόρη, ως σύντροφος, ως άνθρωπος...), θεωρώ ότι στις φάσεις έντονου στρες, πίεσης και υπερβολικής άσκησης του μυαλού παρουσίαζα διαταραχές στον ύπνο μου (ανησυχία, εμμονή με την ώρα), στη διατροφή μου (απουσία αίσθησης της πείνας), και φυσικά στη διάθεσή μου, η οποία πολλές φορές θα με "κρατούσε" μακρυά από κοινωνικές συναναστροφές και εκδηλώσεις...εφόσον για κάποια άτομα (όπως εγώ) η εσωστρέφεια είναι ο μόνος δρόμος για αναδιοργάνωση και επανεκκίνηση... Και ευτυχώς, αυτά τα "ελαφρά" συμπτώματα, που ήταν πάντα ο μόνος και ο πιο σωστός τρόπος της ψυχής και του μυαλού μου να "φωνάξουν" μέσω του σώματός μου ότι κάτι δεν κάνω σωστά, ούτε με εξάντλησαν ούτε με αποσυντόνισαν σε σημείο ολικής αυτοκαταστροφής...

Είναι, όμως, που μέρα με την μέρα αρχίζω και δίνω μεγαλύτερη προσοχή στο τρόπο που λειτουργούν οι άνθρωποι δίπλα μου...και αντιλαμβάνομαι πόσο άγχος συσσωρευμένο κουβαλάμε όλοι μας για χρόνια...για διάφορους λόγους...λες και η ανασφάλεια έγινε δεύτερη φύση μας..Ζαλάδες, πονοκέφαλοι, πρόβληματα μνήμης, τσιμπήματα στο στήθος, ταχύπνοια, ξηροστομία, εφίδρωση, σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως, ανορεξία ή αντίθετα αυξημένη όρεξη, σεξουαλικά προβλήματα, λιποθυμικές τάσεις....και πόσα άλλα συμπτώματα ακόμα, που είτε η ίδια έχω παρατηρήσει μέσα από την καθημερινή επαφή με πρόσωπα είτε τα ίδια τα πρόσωπα μου έχουν μαρτυρήσει και αναλύσει...

Όπως σπεύδουν να μας εξηγήσουν πολλοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι σήμερα, συνήθως όλα αυτά τα συμπτώματα αποτελούν την σωματοποιημένη εξωτερίκευση συναισθημάτων ή ψυχολογικών συγκρούσεων του ατόμου....με λίγα λόγια (όπως το καταλαβαίνω εγώ δηλαδή), μπορεί το συναίσθημα και την εσωτερική φωνή μας συχνά να μην τα ακούμε, αλλά το σώμα που νοσεί σίγουρα πρέπει να το καταλαβαίνουμε...Και σε αυτό το σημείο είναι που ο καθένας ξεχωριστά οφείλει να αναρωτηθεί μέχρι ποιό σημείο μπορεί να αφήσει το άγχος ως παράγοντα δημιουργικής εγρήγορσης να συντονίζει τις καθημερινές του υποχρεώσεις, αλλά και σκέψεις...και από ποιο σημείο και μετά οφείλει να θωρακίσει με κάγκελα ψυχραιμίας μυαλό και ψυχή, πριν η (συχνά μη αντικειμενική) οπτική γωνία του απέναντι στην πραγματικότητα που ζει τον εγκλωβίσει σε μία παθητική και ανασφαλή στάση ζωής...

Όποια λύση επομένως και αν αναζητήσει κάποιος στο να βρει τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης του χρόνιου άγχους, το μόνο σίγουρο είναι ότι εξ' αρχής ομολόγησε στον ίδιο του τον εαυτό ότι χρειάζεται βοήθεια...πράγμα πολύ ανθρώπινο, εφόσον ουδείς τέλειος... Και δεν θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την ουσία όλων των προαναφερθέντων καλύτερα από έναν φιλόσοφο:

«Όπως δεν θα έπρεπε να προσπαθείς να θεραπεύσεις τα μάτια χωρίς το κεφάλι, ή το κεφάλι χωρίς το σώμα, έτσι δε θα έπρεπε να προσπαθείς να θεραπεύσεις το σώμα χωρίς την ψυχή… γιατί το μέρος ποτέ δε θα είναι καλά αν δεν είναι καλά το όλο.»  (ΠΛΑΤΩΝ ΧΑΡΜΙΔΗΣ 156b Περί Σωφροσύνης)

Για' μένα όλα αυτά τα χρόνια, το ρόλο του "φιλόσοφου" συχνά τον είχαν οι φίλοι μου (όπως αντίστοιχα και εγώ για αυτούς) ...σε μία ευγενική προσπάθεια  να με "ξεκουράσουν" κάποιες φορές από την υπερ-μεγεθυμένη μέσα στο μυαλό μου αντίληψη των αποτυχιών μου, αλλά και των επιτυχιών μου..Οπότε, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: πόσο αντικειμενικός κριτής του εαυτού σου παραμένεις...όταν κάποιες μέρες είναι σαν να περνάς και ένα νέο τεστ αντοχών....με μόνιμο εξεταστή την ανασφάλεια....και κακό σύμβουλο το άγχος; 

Τώρα καταλαβαίνω γιατί λοιπόν τείνουμε να γίνουμε φιλόσοφοι τελικά...επειδή ίσως προσπαθούμε να αναλύσουμε αυτά που μας πονούν κι αυτά που δεν καταλαβαίνουμε...Μήπως, όμως γεμίσαμε θεωρία...και από πράξη τίποτα;

Καλησπέρα..

http://www.youtube.com/watch?v=C2d3_qbhKBw

Γλυκιά "γεροντοκόρη"..

Ποιός θα διαφωνήσει ότι οι γιορτές είναι πάντα η απόλυτα "σωστή" στιγμή για οικογενειακές συγκεντρώσεις και ατελείωτα φαγοπότια; Και μπορεί όντως όλοι να αναγνωρίζουμε την υπερβολή που μας διακρίνει τέτοιες στιγμές (από τη ποσότητα των εδεσμάτων μέχρι τον αριθμό των παρευρισκομένων στο τραπέζι!), αλλά κατά βάθος είναι μέσα στην ιδιοσυγκρασία μας ως Έλληνες να είμαστε πληθωρικοί στις όποιες κοινωνικο-συναισθηματικές μας εκδηλώσεις!

Με αφορμή, λοιπόν, τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, συνεπής και φέτος απέναντι στην παράδοση, έκανα ένα ταξίδι μέχρι την Αλεξανδρούπολη, όπου το υπόλοιπο μισό της ευρύτερης οικογένειας περίμενε με ανυπομονησία...εφόσον πλέον λόγω διαφορετικών συνθηκών δουλειάς και ζωής (γενικά), ο καθένας "επέλεξε" και ένα διαφορετικό κόσμο διαμονής...Αγκαλιές, φιλιά, μάτια γεμάτα νέες εμπειρίες..πρόσωπα οικεία, αλλά λίγο πιο γερασμένα από πέρσυ...και συ να μετράς τις ομοιότητες και τις διαφορές της κάθε χρονιάς...τις παρουσίες και τις απουσίες...όλα ίδια, μα όλα αλλιώς...

Και έρχεται μετά την Ανάσταση το μεγάλο καθιερωμένο γεύμα...με την μαγειρίτσα..τα βαμμένα αβγά..το άφθονο κρασί...αλλά και τους παραδοσιακούς κεφτέδες (για κάτι παράξενους- σαν και' μένα που δεν τρώνε την μαγειρίτσα)...Έτοιμο το τραπέζι για δώδεκα άτομα, στρωμένο μ' ένα κατάλευκο τραπεζομάντιλο...με το καλό σερβίτσιο και τα κολονάτα ποτήρια να περιμένουν την έναρξη ενός λουκούλλειου γεύματος...Ευχές, γέλια και το κρασί να ρέει ανενόχλητο...καθώς κανείς δεν χρειάζεται να οδηγήσει και τα κρεβάτια όλων είναι σε απόσταση αναπνοής!Γονείς, γιαγιά, θείες, θείοι...και τρεις από τις πέντε ξαδέρφες παρούσες με εμένα πλέον ως τη μεγαλύτερη σε ηλικία....και ακόμα μη παντρεμένη!

Φυσικά...μα φυσικά και κάποια στιγμή το επίκεντρο των γυναικών θα γίνεις εσύ...καλή μου...που νόμιζες ότι ίσως φέτος που πρωταγωνίστρια είναι η ανιψιά σου (που έρχεται από μέρα σε μέρα στον κόσμο μας), εσύ και τα αναπάντητα ερωτήματα γύρω από την προσωπική ζωή σου και τις πολύπλοκες επιλογές σου...θα έμεναν για λίγο στα παρασκήνια..

Όχι...δεν γκρινιάζω και δεν ενοχλούμαι!Όλα με αγάπη λέγονται, όπως έσπευσε να τονίσει μία θεία!Γιατί στα χρόνια τα δικά τους...παντρεύονταν από τα 20...οπότε πώς κανείς να αναλύσει τη δική σου ζωή παρά μόνο μέσα από το πρίσμα των δικών του βιωμάτων.. «Χρειάζεται σοβαρότις…για να μπορέσεις να κάνεις έναν άνδρα να ενδιαφερθεί για’ σένα..Τα χρόνια περνάνε και πρέπει να το βάλετε στόχο…Στα χρόνια μας θα ήσουν σχεδόν γεροντοκόρη», και μετά ένα κοίταγμα όλο νόημα με την ξαδέρφη μου απέναντι!Το κρασί σχεδόν πετάχτηκε από το στόμα μου...και δεν μπορούσα παρά να γελάσω.....να γελάσω με την ψυχή μου....Γιατί μου φάνηκε τόσο υπερβολικά αστείο και σουρεάλ κάποιος στα 32 μου χρόνια να με "βαφτίζει" γεροντοκόρη...

Από χθες το σκέφτομαι ακόμα και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κάθε εποχή κάνει τους ανθρώπους να σε χαρακτηρίζουν καλότυχο ή ευτυχισμένο ή γεμάτο....Είναι μεγαλύτερη τύχη δηλαδή να έχεις παντρευτεί στα 20 από συνοικέσιο (αν και έχουν βγει πολλά ευτυχισμένα ζευγάρια από αυτή τη διαδικασία....και τώρα που το σκέφτομαι συνοικέσιο δεν θεωρείται πλέον να σου γνωρίσουν κάποιον/α οι φίλοι σου;) από ότι στα 32 από έρωτα;Κι αν όπως λένε όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, είναι θέμα τύχης να βρεις το ταίρι που σου ταιριάζει απόλυτα...ως πότε πρέπει να κυνηγάς αυτή την τύχη;Κι αν πάλι, το πάρεις απόφαση να είσαι με κάποιον, τότε παύει πλέον να είναι θέμα τύχης τι θα σου προκύψει στο μέλλον;Και αυτό με την σοβαρότητα...πώς να το εξηγήσω;Σοβαρότητα στις επιλογές;Στον αριθμό των επιλογών;Στο τρόπο διαφήμισης του "προϊόντος";

Το να είσαι μόνος κατ' επιλογή σημαίνει πολλά πράγματα...όλα, όμως, τα ενδεχόμενα έχουν κοινό παρανομαστή: το "εγώ" μας και τις επιταγές του..Φόβος, ανασφάλεια, εγωισμός....κι άλλοτε κακός συντονισμός, απόσταση, όχι επαρκές οικονομικό υπόβαθρο.. Άρα, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο και ίσως και ανούσιο είναι να προσπαθήσω να εξηγήσω σε μία θεία για παράδειγμα γιατί εγώ - ακόμα- δεν έχω καταφέρει (γιατί τείνει να θεωρείται επίτευγμα στην εποχή μας!) να βρω αυτό που λένε "τον σωστό άνθρωπο"!

Ποιος, όμως, τελικά είναι ο σωστός άνθρωπος;Και ποια η σωστή στιγμή....για να τον συναντήσεις;Νομίζω την απάντηση την ξέρουμε κατά βάθος όλοι μας....και την βγάζουμε στην επιφάνεια ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ανεξάρτητα με την πόλη που μένεις, τα λεφτά που βγάζεις, την ηλικία που είσαι, τα βάρη που κουβαλάς...γίνεται κάτι απότομο και απλά ξυπνάς...από έναν λήθαργο που καιρό σε κρατούσε ίσως κουρασμένο ή αντίθετα σε μία διαρκή υπερένταση σαν άμυνα στην μοναχικότητά σου....Αυτό το απότομο συμβάν χρόνια τώρα ονομάζουμε "έρωτα"... κι αλίμονο όποιον/α πετύχει με τα βέλη του...

Ως εγγονή μίας άλλης Αθηνάς,(η οποία για τα χρόνια της ήταν ιδιαίτερα πρωτοπόρος, εφόσον σε πολύ μικρή ηλικία κλέφτηκε και παντρεύτηκε από έρωτα...και έζησε πραγματικά ευτυχισμένα, παρ' όλη τη φτώχεια και τις στερήσεις στην καθημερινότητάς τους) δεν μπορώ να πάω κόντρα στη φύση μου και να αποδεχτώ κάτι λιγότερο από το απόλυτο (έννοια σχετική για τον καθένα από εμάς)...Για αυτό και οι "αποχωρισμοί"..... παραμένουν αναγκαίοι και αναζωογονητικοί....όταν αυτό που ζεις παύει να είναι μαγεία....και μεταλλάσσεται σε κάτι που μεταλλάσσει το είναι σου...

Οι συμβιβασμοί,όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι (αλλιώς δεν υπάρχει και εξέλιξη σε καμία  κοινωνικώς ανθρώπινη σχέση)...Το θέμα είναι πόσο βαθιά είσαι έτοιμος/η να βουτήξεις....ή ακόμα καλύτερα, πόσο έτοιμος/η είναι ο/η άλλος/η να σε σώσει....;

Όπως και να' χει...το ουσιώδες παραμένει να είσαι εσύ σταθερός στις επιλογές σου...και να κάνεις την προσευχή σου να σε οδηγούν πάντα σε ωραία μονοπάτια...Αλλά..και σε αδιέξοδο να πέσεις καμία φορά...βάλε όπισθεν και φύγε...Σου επιτρέπεται μία μικρή στάση πάλι στο παρελθόν...αρκεί να μην γίνει σταθμός να μείνεις...και κάποια στιγμή ξεμείνεις....32 και "γεροντοκόρη" .... !

Καλησπέρα... (αφιερωμένο στη Ζωή)

http://www.youtube.com/watch?v=0gCEGo8DJK8

Καλή Ανάσταση

Μεγάλη Παρασκευή βράδυ και γω προσπαθώ για ακόμα ένα Πάσχα να νιώσω ακριβώς όπως τότε που ήμουν παιδί, τότε που γιορτές σήμαινε να μαζεύεις λουλούδια από τον μπαχτσέ της γιαγιάς για να φτιάξεις σχέδια πάνω στα βαμμένα αυγά, να βλέπεις όλη μέρα τη μαμά σου να φτιάχνει τα τσουρέκια και να είσαι δίπλα της κι όχι βόλτα σε κάποια καφετέρια, να περιμένεις με ανυπομονησία το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης για να συμμετέχεις στο στόλισμα του Επιταφίου του Ακάθιστου Ύμνου, να παίζεις με τις ώρες στην παιδική χαρά δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς με τις αδερφές σου και τις ξαδέρφες σου, να περιμένεις να ακούσεις το "Χριστός Ανέστη" για να τσουγκρίσεις το κόκκινο αυγό με κάποιον δικό σου, να αγωνιάς ποιός θα προλάβει να φτάσει πρώτος στο σπίτι με το Άγιο Φως..να τρως με λαχτάρα κάθε σοκολατιένο λαγουδάκι που έφερε ως δώρο κάποια θεία, να ξημερώνει Κυριακή του Πάσχα και όλοι οι αγαπημένοι να είναι παρόντες, και όχι "σκορπισμένοι" σε γη και ουρανό.

Μέχρι και τα λουλούδια αλλιώτικα θαρρείς μύριζαν τότε. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι γιατί ειδικά το Πάσχα με πιάνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία. Μάλλον επειδή μεγαλώνω, και μαζί με εμένα κι όλοι γύρω μου, επειδή ίσως κουράστηκα ήδη να χαιρετώ και να αποχαιρετώ ανθρώπους. Ίσως πάλι γιατί φοβάμαι τις αλλαγές, ίσως τελικά επειδή βάζω πάντα τη λογική στην κατάψυξη.

Κι όμως, δεν μπορεί να χάθηκε όλη εκείνη η μαγεία. Κάτι ξεχνάμε στην πορεία, αφού είμαστε τόσο συνεπείς στο να κυνηγάμε μανιωδώς τις άλλοτε εφικτές κι άλλοτε πλασματικές μας προσδοκίες..

Είναι κρίμα να περνά ο χρόνος χωρίς να έχουμε προλάβει να αφουγκραστούμε την ουσία των ημερών, χωρίς να έχουμε μετανοιώσει για πράξεις, σκέψεις και λόγια, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει να "καθαρίσουμε" την ψυχή μας, που σίγουρα φορτώσαμε πότε με αρνητισμό και πότε με απογοητεύσεις. Είναι κρίμα να μιλάμε για Ανάσταση Ψυχών, όταν πιστεύουμε πάντα ότι οι δίπλα μας και οι γύρω μας έχουν περισσότερα κρίματα από εμάς να τους βαραίνουν.

Είναι κρίμα να χάνουμε το νόημα της υπέροχης ύπαρξής μας..   

Καλή Ανάσταση με υγεία σε σώμα και μυαλό!

http://www.youtube.com/watch?v=JoR4jeB6OI0

Ο πιο "εύκολος" ρόλος.

Σε πολλά σημεία στο ημερολόγιό μου εμφανίζεται με τρόπο δυναμικό (όπως θα καταλάβαινε κανείς μέσα από τα λόγια μου και τις περιγραφές μου) η μητέρα μου... Και είναι πολύ συγκινητικό τώρα στα 32 μου χρόνια να ξαναζώ τη σχέση που είχα μαζί της στα σχολικά/ εφηβικά μου χρόνια.. Βασικά, γελάω συνέχεια...γιατί συνήθως όταν αναφέρεται κάποιος καβγάς, αφορά κυρίως το ωράριο εξόδων!

Τότε σίγουρα θα κρατούσα μούτρα ή θα έλεγα και μια κουβέντα παραπάνω...γιατί εφηβεία σημαίνει και λίγο επανάσταση....και λίγο κυκλοθυμία...και λίγο "βιάζομαι να μεγαλώσω"... Αχ στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα!

Αν υποθέσουμε ότι οι λέξεις αγάπη, φροντίδα, άγχος, προστατευτικότητα είναι η φυσική προέκταση της λέξης "μάνα", τότε σίγουρα όλοι έχουν δείξει πολλές φορές κατανόηση στις εκφράσεις αφοσίωσης των μανάδων τους και καταλαβαίνουν για τί πράγμα μιλάω...ειδικά όσοι ήδη έχουν αποκτήσει τα δικά τους παιδιά...και άρα (έστω και ασυναίσθητα) κληρονόμησαν αλυσιδωτά κάθε συνήθεια, σκέψη ή συναίσθημα της δικής τους μητέρας.. 

Υπάρχει άλλωστε σχέση πιο ιερή από αυτή της μητέρας με το παιδί της; Πιο αληθινή...πιο ολοκληρωμένη... Προσωπικά, (προς το παρόν τουλάχιστον) μπορώ να την αναλύσω μόνο μέσα από τη θέση της κόρης...μιας κόρης που μεγάλωσε με κανόνες, χωρίς όμως να της στερήσουν όλα αυτά που συνάδουν με την ηλικία της...με πολύ στήριξη συναισθηματική και ηθική...με αρχές που ως ενήλικας δεν θέλησε να πετάξει στα σκουπίδια...σε συνθήκες φυσιολογικές, όπως οι περισσότερες οικογένειες, που μπορεί να βίωσαν κάποιες εντάσεις (φυσιολογικό- τόσα άτομα σε ένα σπίτι), αλλά δεν αποσυντονίστηκαν χωρίς επαναφορά...

Τώρα που μεγάλωσα (μεγάλωσα;!) και συνειδητοποίησα ότι λείπω από το '99 μακρυά από το πατρικό μου....καταλαβαίνω πως είναι να ζεις διαρκώς μακρυά από τα μοναδικά ίσως άτομα που κατάφεραν να δουν ποιος είσαι πραγματικά...χωρίς να σε κρίνουν. Και μπορεί φέτος η ζωή να με έβγαλε στη Λευκάδα...η μητέρα μου, όμως, ακόμα θα ρωτήσει τί έφαγα...αν έφαγα..αν μου φτάνουν τα λεφτά..αν τρώω φρούτα..αν κοιμήθηκα καλά χθες βράδυ..αν γνώρισα ωραία άτομα..αν περνάω όμορφα...και κλείνοντας το τηλέφωνο θα μου υπενθυμίσει ότι έχω φιλιά απ'την γιαγιά...

Δεν ξέρω αν θα γίνω καλή μητέρα...δεν ξέρω καν αν θα γίνω...Εύχομαι, όμως, (αν και εφόσον..) να έχω έστω και την μισή υπομονή από αυτή που είχε η δικιά μου (μεταξύ μας- τρεις κόρες μεγάλωσε η γυναίκα!)...Για την ώρα, κάνω άπειρες αγκαλιές στο βαφτιστήρι μου και αναμένω με λαχτάρα να έρθει στον κόσμο μας η ανιψιά μου...Γιατί όσες ο Θεός δεν έκανε μανούλες...τουλάχιστον τις κάνει θείες, σωστά;

Καληνύχτα!

http://www.youtube.com/watch?v=59Ln5LIcSe0