Ξύπνησα και σήμερα πάλι νωρίς. Ίσως, από την υγρασία στο μαξιλάρι μου, ίσως, από το πένθιμο σκοπό της καμπάνας. Μεγάλη Παρασκευή. Ο ουρανός, όπως πάντα, μάχεται ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή που δίνει η άνοιξη κι ο ήλιος.
Πονάω στο στήθος. Όχι..πονάω παντού. Γενικά και ειδικά. Και κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα, λες και συντονίζεται μέσα μου ο πόνος, οι σκέψεις, τα γιατί μου.. οι αμαρτίες μου.
Μεγάλη μέρα σήμερα. Για τα λάθη μου,τα πάθη μου..τους ζώντες μου και τους νεκρούς μου. Μια μάνα σήμερα κλαίει για το παιδί της. Κι αυτή η εικόνα χωράει μέσα της κάθε θρήνο..δίχως αμφισβήτηση.
Χριστέ μου.. ταπεινός στέκω μπροστά σου. Γιατί είχα καιρό να σού μιλήσω. Ένα συγνώμη ψελλίζω για πρωινό και ένα δάκρυ καταπίνω για πρόφταση : αλίμονο, γλυκιά μου ανθρωπότητα, που ακόμα επιμένεις να σταυρώνεις την Αγάπη.
Πονάω στο στήθος. Όχι..πονάω παντού. Γενικά και ειδικά. Και κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα, λες και συντονίζεται μέσα μου ο πόνος, οι σκέψεις, τα γιατί μου.. οι αμαρτίες μου.
Μεγάλη μέρα σήμερα. Για τα λάθη μου,τα πάθη μου..τους ζώντες μου και τους νεκρούς μου. Μια μάνα σήμερα κλαίει για το παιδί της. Κι αυτή η εικόνα χωράει μέσα της κάθε θρήνο..δίχως αμφισβήτηση.
Χριστέ μου.. ταπεινός στέκω μπροστά σου. Γιατί είχα καιρό να σού μιλήσω. Ένα συγνώμη ψελλίζω για πρωινό και ένα δάκρυ καταπίνω για πρόφταση : αλίμονο, γλυκιά μου ανθρωπότητα, που ακόμα επιμένεις να σταυρώνεις την Αγάπη.
Σέρρες, Απρίλιος 2022, by Athina T. ®
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου